Patronem okrętu WHEC-726 był John Allen Midgett Jr. (1876-1938). Jego rodzina od pokoleń mieszkała na leżącej przy wybrzeżach Karoliny Północnej wyspie Hatteras – jednej z archipelagu Outer Banks, który tworzą wyspy barierowe i kosy rozciągające się prawie na 300 kilometrów wzdłuż amerykańskiego wybrzeża Atlantyku.
Archipelag Outer Banks na wysokości Północnej Karoliny rozciąga się na ponad 100 mil (160 km)
źródło: Visitob.com
Wody od wschodu archipelagu, zwłaszcza wokół tzw. Ławicy Diamentowej (Diamond Shoals), leżącej ok. 30 km ESE od Przylądka Hatteras, zyskały złowieszcze miano: Cmentarzysko Atlantyku. Dziś zlokalizowane tam jest ponad 600 wraków, w tym Queen Anne’s Revenge – flagowy okręt flotylli Edwarda Teacha, znanego powszechnie po pirackim pseudonimem Blackbeard – Czarnobrody.
Wyspa Hatteras w Północnej Karolinie widziana w kierunku północnym
źródło: The American Trail Running Association (ATRA)
Jako pierwszy z rodziny do morskich służb ratowniczych na Outer Banks zaciągnął się Bannister Midgett, a było to w 1874 roku. Od tamtego czasu wszyscy Midgettowie pracowali w ratownictwie, obsadzali również stanowiska latarników w latarni morskiej na Przylądku Hatteras, działającej od 1870 roku.
Ojciec Johna Allena Juniora, John Allen Senior, był dowódcą stacji ratowniczej Loggerhead (obecnie New Inlet).
Kpt. John Allen Midgett Senior (1853-1923) i jego żona Phoebe O’Neal Midgett (1856-1935)
źródło: Findagrave.com
Junior urodził się na Hatteras w miejscowości Rodanthe 25 sierpnia 1876 r. Ukończył nauki w szkołach lokalnych, uzupełnił je na prywatnej uczelni w Elizabeth City, powrócił na Hatteras i – zgodnie z tradycją rodzinną – wstąpił (w roku 1898) do Morskiej Służby Patrolowej (U.S. Revenue Cutter Service). Ta zaś, w roku 1915, połączyła się z federalną agencją U.S. Life-Saving System, tworząc United States Coast Guard – Straż Wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Łącznie John Allen Midgett Jr. służył w amerykańskich służbach ratownictwa morskiego przez 40 lat.
Podczas pierwszej wojny światowej John Allen Midgett Jr. był dowódcą stacji U.S. Coast Guard w Chicamacomico na Hatteras.
16 sierpnia 1918 r., ok. godz. 16:30, 7 Mm EbS od wybrzeży wyspy, niemiecki okręt podwodny U-117 storpedował brytyjski tankowiec, siedmiotysięcznik Mirlo, idący z ładunkiem ropy naftowej z Nowego Orleanu do Europy. Eksplozja była widoczna z brzegu i postawiła stację Chicamacomico w stan alarmu.
Widokówka wydana przez Muzeum Stacji Ratowniczej Chicamacomico z okazji 100-lecia akcji ratowania załogi tankowca Mirlo;
autor obrazu: Austin Dwyer (ur. 1938)
źródło: U.S. Life-Saving Station, Chicamacomico Historic Site
Ratownicy, po przedarciu się przez fale przybojowe, na oceanie byli już o 17:00. Dotarli do płonących dwóch części kadłuba tankowca, lawirowali między plamami ropy palącej się na powierzchni wody i w kłębach dymu szukali rozbitków. Żar był tak wielki, że przypalił farbę na burtach i nadbudówce łodzi ratowniczej
Z tankowca opuszczono trzy szalupy. Pierwsza, w której było 15 osób, przewróciła się do góry dnem przy wodowaniu. Druga, najmniejsza, w której znalazło się 19 osób, była przegłębiona, ciasnota uniemożliwiała wiosłowanie, a wiatr znosił ją na pełne morze. Na trzeciej było siedemnastu marynarzy – oni mogli wiosłować i wydostali się ze strefy ognia.
Ratownicy najpierw podjęli z wody sześciu marynarzy ocalałych z pierwszej szalupy. Ci trzymali się jej odwróconego kadłuba, i – by nie spłonąć żywcem – musieli nieustannie nurkować; w ten sposób udało im się nawet uniknąć poważniejszych oparzeń.
Następnie ratownicy odnaleźli dwie pozostałe szalupy, podali im hol i obrali kurs na ląd. Wiatr jednak stężał, a fale przybojowe zaczęły dochodzić do 6 metrów – szalupy z tankowca nie miały szans na pokonanie przyboju. Zakotwiczono je ok. 500 metrów od plaży, a załoga łodzi ratowniczej czterema kursami przewiozła rozbitków na ląd. Następnie ratownicy obsadzili obie szalupy i bezpiecznie przewiosłowali nimi do brzegu.
Widokówka wydana przez Muzeum Stacji Ratowniczej Chicamacomico z okazji 100-lecia akcji ratowania załogi tankowca Mirlo;
autor obrazu: Austin Dwyer (ur. 1938)
źródło: U.S. Life-Saving Station, Chicamacomico Historic Site
Ostatni kurs do brzegu zakończyliśmy o 21:00. Wyciągnęliśmy wszystkie łodzie na ląd, na tyle daleko, by nie uszkodziło ich morze. Dotarliśmy do Stacji o 23:00, ja i załoga bardzo zmęczeni. Zaopatrzyliśmy kapitana i wszystkich z jego załogi w środki medyczne, daliśmy im suche ubrania, kolację i miejsce do spania.
– zanotował lakonicznie w dzienniku służbowym John Allen Midgett Jr. po zakończonej akcji.
Midgett i ośmioosobowa załoga dowodzonej przez niego łodzi ratowniczej zdołali ocalić 42 z 51 marynarzy palącego się i przełamanego na pół tankowca. Za ten wyczyn zostali nagrodzeni najwyższymi odznaczeniami amerykańskimi i brytyjskimi.
Załoga łodzi biorącej udział w ratowania załogi tankowca Mirlo; kpt. John Allen Midgett Jr. – pierwszy z lewej.
Oprócz kapitana czterech ratowników nosiło nazwisko Midgett, a jeden – O’Neal (piąty od lewej) – żonaty był z Midgettówną
materiały archiwalne Dare County, N.C.
8 listopada 1921 r. rząd brytyjski przyznał im złote medale za bohatersko przeprowadzoną akcję, a Midgett od Brytyjskiej Izby Handlowej (British Board of Trade) otrzymał srebrny puchar.
Kpt. John Allen Midgett Jr. z pucharem od Brytyjskiej Izby Handlowej
źródło: Dictionary of North Carolina Biography: Vol. 4, L-O. Powell, William Stevens (ed.). Chapel Hill and London : The University of North Carolina Press, 1991.
https://www.ncpedia.org/biography/midgett-john-allen-jr
23 lipca 1930 r. Midgett i załoga łodzi ratunkowej otrzymali amerykański Krzyż Zasługi (American Cross of Honor).
Bezpośrednio po akcji ratunkowej Mirlo, marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych oddelegowała Johna Allena Juniora do stoczni wojennej w Filadelfii. Pracował tam ok. roku, prawdopodobnie jako konsultant i ekspert w dziedzinie aktywności niemieckiej floty podwodnej, szczegóły tej służby są jednak wciąż zastrzeżone.
John Allen Midgett Jr. zmarł 9 lutego 1938 r. w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku samochodowym: nie udało mu się wyprowadzić z poślizgu samochodu, gdy wracał do domu z prezentami bożonarodzeniowymi dla wnuków. Jego pogrzeb na cmentarzu w Manteo zgromadził tłumy, w tym waszyngtońską elitę polityczną, z którą „Kapitan Johnny” się przyjaźnił.
Grób na cmentarzu w Manteo, Dare County, Północna Karolina; spoczywa w nim John Allen Midgett Jr. (1876-1938) i jego żona Jazania Spencer Payne Midgett (1876-1939)
materiały archiwalne Dare County, N.C.
John Allen Midgett Jr. był patronem okrętu patrolowego WHEC-726, opisanego w ►poprzednim odcinku◄.
W roku 2017, nazwiskiem Midgett – dla uhonorowania wszystkich członków tej rodziny – nazwano kolejny patrolowiec Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych: zwodowany w 22 listopada 2017 r. USCGC Midgett (WMSL-757) typu Legend.
9 lipca 2019, Norfolk, VA: członkowie rodziny Midgett na pokładzie USCGC Midgett (WMSL-757)[1]
materiały archiwalne Dare County, N.C.
* * * * *
Historia tego okrętu zazębia się w szczególny sposób z… żeglarskim życiorysem kpt. Wojciecha Jacobsona.
8 lipca 1985 r., w pobliżu Alaski, USCGC Midgett zatrzymał na pełnym morzu jacht pod banderą kanadyjską. Był to Vagabond’eux, płynący z Vancouver, zmierzający do Cieśniny Beringa, by przez Morze Czukockie, Morze Beauforta i dalej na wschód przez Przejście Północno-Zachodnie dopłynąć do Francji.
Na pokładzie jachtu byli: Janusz Kurbiel – kapitan, właściciel jednostki i badacz polarny, jego żona Joëlle – polarniczka i żeglarka oraz Wojciech Jacobson i Ludomir Mączka – jedyni członkowie załogi, którzy brali udział we wszystkich etapach wyprawy, przy czym Wojciech Jacobson był kapitanem jachtu na etapie wstępnym (Hawr – Vancouver, 1984/1985) i na etapie ostatnim (Gjoa Haven – Brest, 1988).
Rano 8 lipca 1985 r. Vagabond’eux wyszedł z portu Unalaska na Aleutach. Na pełnym morzu zatrzymał go patrolowiec amerykańskiego Coast Guardu , nieznany żeglarzom z nazwy, gdyż na jego burcie widniał tylko numer boczny: 726.
8 lipca 1985 – USCGC-726 widziany z pokładu Vagabond’eux
fot. Wojciech Jacobson
Podczas spotkania było… poważnie. Przeszukanie pod pokładem, karabiny i pies, groźne i surowe twarze gwardzistów, niezbyt wesołe miny załogi trzymanej pod bronią na deku, ponton z uzbrojonymi marynarzami krążący wokół jachtu.
26 maja 2015 – powracający z akcji ponton patrolowy przy burcie USCGC-726
fot. Cmdr. Benjamin Berg / U.S. Department of Defense / Wiki Commons
Czym to się skończyło?
O tym dowiecie się z dwóch książek.
Żeglarskie ‘kto jest kim’: Wojciech Jacobson, której drugie wydanie jest jeszcze do nabycia u Wydawcy i w kilku księgarniach internetowych (m.in. ►Wydawnictwa Nautica◄).
O samej książce przeczytacie ►TU◄, ja jeszcze dodam, że była nominowana do literackiej nagrody im. Teligi za rok 2022 i do Nagrody Żeglarskiej Miasta Szczecin, a Mesa Szczecińska Bractwa Kaprów Polskich uznała ją za wydarzenie edytorskie roku 2022.
Książka druga, to antologia opowiadań i reportaży Wojciecha Jacobsona Od równika do bieguna czyli „Marią” do Hawru… i dalej, wydana pod patronatem Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego, Prezydenta Miasta Szczecin, Jacht Klubu AZS Szczecin oraz Zachodniopomorskiego Okręgowego Związku Żeglarskiego.
Można ją jeszcze kupić u Wydawcy (tel. 604-555-115; kontakt.estimark@gmail.com), na ►Allegro◄ lub w ►księgarni Wydawnictwa Nautica◄.
Obie książki uzupełniają się jak dwie części dużej całości. Bo gdy dwóch pisze o tym samym, to na pewno nie tak samo.
Kazimierz Robak
5 kwietnia 2023
Kazimierz Robak – Historia jednego patrolowca: USCG Midgett
►► 1. USCGC Midgett. Od Alaski do Wietnamu
►► 2. USCGC Midgett. John Allen Midgett Jr.
Wspomniane zostało, że USCGC Midgett był DRUGĄ jednostką, której losy splotły się z historią rejsu Vagabond’eux przez Przejście Północno-Zachodnie, a tym samym z żeglarskim życiorysem Wojciecha Jacobsona.
Pierwszą był parowiec s/s Nomadic – jego historię przeczytacie tu:
Kazimierz Robak – Historia jednego parowca
►► 1. s/s Nomadic. Luksusowe początki.◄◄
►► 2. s/s Nomadic. Geniusz i jego trzy giganty.◄◄
►► 3. s/s Nomadic. Homary u Szoguna.◄◄
►► 4. s/s Nomadic. Życie po raz piąty.◄◄
[1] USCGC Midgett (WMSL-757) – ósmy okręt patrolowy klasy Legend, należący do United States Coast Guard. Bazuje w Honolulu na Hawajach. Stępka położona 30 stycznia 2017 r., w stoczni Huntington Ingalls Industries, Pascagoula, Mississippi. Zwodowany 22 listopada 2017 r., chrzest: 9 grudnia 2017, przyjęty do służby 24 sierpnia 2019.
Dł.: 127 m; szer. 16 m; zanurz. 6,9 m; prędkość maks. 28 w (52 km/godz.); wyporność: 4500 t; autonomiczność pływania: 60-90 dni, 12000 Mm; załoga: 148 osób. Wyposażenie lotnicze: 2 helikoptery MH-65C Dolphin MCH, lub jeden helikopter i dwa lekkie (26,5 kg) drony typu ScanEagle.
Uzbrojenie: armata Mk-110 Naval Gun System (Bofors) 57 mm; system artyleryjski obrony bezpośredniej Block 1B Phalanx CIWS (Close-In Weapon System) do niszczenia pocisków przeciwokrętowych i samolotów na krótkich (maks. 5 km) dystansach (4500 strzałów/min.); 4 karabiny maszynowe kal. 12,7 mm (.50); 2 karabiny maszynowe M240B kal. 7,62 mm; elektroniczne systemy ostrzegania i sterowania ogniem.
► Żeglujmy Razem – powrót na Stronę Główną
